Do roku 2025 CO DRUGIE DZIECKO zachoruje na AUTYZM...???
Starszy pracownik naukowy w Massachusetts Institute of Technology MIT utrzymuje, iż do roku 2025 co drugie dziecko rozwinie autyzm, dzięki praktykom molocha chemicznego firmy Monsanto.
Dr Stephanie Seneff poświęciła ponad trzy dekady badaniu biologii i technologii, publikując ponad 170 recenzowanych artykułów. Obecnie, koncentruje się na kwestiach odżywiania, jelitach, autyzmie, a także wpływie jaki wywiera brak wartości odżywczych i obecność toksyn środowiskowych na ludzkie zdrowie.
Aktywnym składnikiem preparatu RoundUp (producentem jest firma Monsanto) jest glifosat, którego czyni się odpowiedzialnym za wiele chorób takich jak cukrzyca, Alzheimer, niepłodność, choroby układu pokarmowego i wady wrodzone.
Toksyczne działanie glifosatu:
- zabijanie korzystych bakterii i sprzyjanie namnażaniu się tych niepożądanych
- zaburzanie funkcji cytochromu P450 (enzymów CYP)
- chelatuje (czyli wyrzuca z organizmu) ważne minerały tj. żelazo, kobalt, mangan etc.
- zakłóca syntezę związków aromatycznych i metioniny, co prowadzi do niedoborów ważnych neurotransmiterów i kwasu foliowego
- zaburza syntezę i transport siarczanów
Biomarkery typowe dla autyzmu, które można łączyć z wpływem glifosatu na środowisko:
- brak równowagi we florze jelitowej
- stan zapalny jelit
- niski poziom siarczanów w surowicy
- niedobór metioniny
- niedobór serotoniny i melatoniny
- uszkodzenie aromatazy
- niedobór cynku i żelaza
- dostarczanie rakotwórczego p -krezolu (stosowany jako insektycyd)
- drgawki o podłożu mitochondrialnym
- toksyczny wpływ glutaminianu na mózg
Według Doktor Seneff wykorzystanie glifosatu w uprawach kukurydzy i soi koreluje z obecnie obserwowanymi epidemiami wśród takich chorób jak: autyzm, choroba Alzheimera, choroba trzewna (celiakia) i inne zaburzenia jelitowe.
Monsanto utrzymuje, że RoundUp jest nieszkodliwy. Przyjrzyjmy się temu:
Jego działanie opiera się na blokowaniu siedmioetapowego cyklu szikimowego, wykorzystywanego przez rośliny do biosyntezy związków aromatycznych. Glifosat zawarty w RoundUp'ie zaburza ten cykl przez wniknięcie w jego obieg, co wywołuje śmierć rośliny. W związku jednak z faktem, iż cykl szikimowy właściwy jest roślinom, a nie ludziom, Monsanto utrzymuje, że jest dla nas nieszkodliwy.
Według dr Seneff, na bazie tego samego cyklu funkcjonują nasze bakterie jelitowe, dostarczając nam potrzebnych aminokwasów.
W ten sposób RoundUp zabija pożyteczne bakterie w jelitach, pozwalając patogenom rosnąć. Zaburzona zostaje synteza aminokwasów (w tym metioniny), co pociąga za sobą niedobór krytycznych dla zdrowia neurotransmiterów i kwasu foliowego, prowadzi do chelatacji (wydalenia) żelaza, kobaltu, manganu i innych.
RoundUp jest masowo stosowany w rolnictwie.
Bliższe informacje na ten temat można również przeczytać na stronie: http://www.monitor-polski.pl/glisofat-z-roundupu-nas-wszystkich-zabija/
Źródła:
Alliance for Natural Health. Dec 23, 2014 http://www.anh-usa.org/half-of-all-children-will-be-autistic-by-2025-warns-senior-research-scientist-at-mit/
Miller, Michele. The Open Mind. Feb 24, 2015 http://www.the-open-mind.com/mit-estimates-half-of-all-children-autistic-in-10-years-due-to-monsanto/
http://anonhq.com/mit-warns-half-of-all-children-will-be-autistic-by-2025-due-to-monsanto/
(…) Rowan szybko nauczył się chodzić, a zanim skończył rok, wypowiadał pierwsze słowa. Nie posiadaliśmy się z radości – jego wczesny rozwój dodawał otuchy i był powodem do dumy. W jego bystrości widzieliśmy odbicie własnej inteligencji. Lekko nas tylko dotknęło, kiedy zamiast nauczyć się mówić „mama” i „tata”, przyswoił sobie imiona wszystkich parowozów z bajki Tomek i przyjaciele. „Henio” – wołał, odwracając się do mnie z dziwną energią i podnosząc maleńką, zieloną lokomotywę, które rzeczywiście nosiła takie imię. „Henio!”. Uwielbiał pociągi i zabawkowe zwierzątka, całymi godzinami układał je na podłodze salonu według rozmiarów i kolorów w zadziwiająco przemyślanych układach. (…) Kiedy obsesyjnemu ssaniu piersi zaczęły towarzyszyć dziwne, jakby jogistyczne, pozy (czasem nawet rzucał się na podłogę, niemal odrywając Kristin sutek), kiwaliśmy mądrze głowami, wierząc, że oto nasz syn przejawia pełną pasji naturę pisarza albo odkrywcy. Gdy zaczął powtarzać fragmenty dialogów z bajki Tomek i przyjaciele, uśmiechaliśmy się, myśląc, że szybko zacznie perorować. Kiedy jednak Rowanowi stuknęło osiemnaście miesięcy, Kristin – psycholog specjalizująca się w rozwoju dziecka – zaczęła się martwić. Rowan nie wskazywał palcem, nie poszerzał swego ograniczonego zasobu słownictwa, powtarzał tylko fragmenty dialogów z filmów dla dzieci (specjaliści od autyzmu nazywają to echolalią). Nie chwalił się także swoimi zabawkami, jak to czyni wiele dzieci. Kiedy ktoś wołał go po imieniu, nie rozglądał się. (…) Kiedy czegoś chciał, łapał mnie albo Kristin za rękę i ciągnął w jakieś miejsce. Do lodówki, jeśli był głodny (lubił tylko chrupiące jedzenie, np. bekon albo jabłka), do magnetowidu, jeśli chciał coś obejrzeć Toy Story albo filmy przyrodnicze o zwierzętach (gdy wybrałem zły program, zaczynał wrzeszczeć i nie przestawał, dopóki nie trafiłem na właściwy). (…) Potem zaczęły się napady złości. Nie te zwykłe, oznaczające: „Jestem zły, bo nie rozumiem” albo: „Nie dostałem tego, czego chcę”, których doświadczają wszystkie dzieci. Te już znaliśmy. Teraz zaznaliśmy czegoś nowego – demonicznego, nieomal opętańczego gniewu, pojawiającego się nagle, jakby znikąd. W jednej chwili synek układał zabawki, bawił się ogrodowym szlauchem (na punkcie wody też miał bzika) czy spał, a w następnej krzyczał, ni to ze złości, ni to z bólu, czasem całymi godzinami. Dlaczego? Coś musiało być nie tak, ale nigdy nie braliśmy pod uwagę autyzmu. Przecież syn miał z nami kontakt emocjonalny – patrzył proso w oczy, przychodził z rozpostartymi ramionami, żeby się przytulić. Przyjaciele starali się nas pocieszyć (…): „Zabierzcie go do logopedy”. Zdecydowaliśmy się na to ostatnie, ale nie przyniosło żadnych efektów. Potem spróbowaliśmy terapii zajęciowej, jednak Rowan ignorował terapeutów. Złościł się i płakał, gdy musiał z nimi siedzieć, a potem wracał do swoich zwierzątek i lokomotyw, wołając: „toy story” i „to jest słoń”, nic więcej. Z czasem i te zwroty pojawiały się coraz rzadziej. Patrzył bezmyślnie w przestrzeń, milczał przez długie godziny, aż przychodziły te demoniczne napady złości, które rozdzierały uszy i zmieniały nasz dom w piekło. Nasz syn, nasz piękny chłopiec, oddalał się i nie mogliśmy nic na to poradzić. Aż wreszcie pewnego wieczora, kiedy Rowan miał dwa i pół roku, Kristin poszła na górę, siadła do komputera i wpisała do wyszukiwarki: „Autyzm, wczesne objawy”. (…) Kliknęła i przeczytała:
Prawdopodobnie, u podłoża wszystkich zaburzeń spektrum autyzmu leżą defekty neurologiczne o szczegółowo nieznanej etiologii. Do najczęściej wymienianych, potencjalnych przyczyn ich powstawania należą:
Zachowania wskazujące na możliwość występowania u dziecka zaburzeń ze spektrum autystycznym
Rodzice zazwyczaj jako pierwsi zauważają odbiegające od normy zachowania u ich dzieci. Wprowadzenie leczenia z opóźnieniem może wpłynąć na jego długoterminowe efekty i dlatego następujące oznaki powinny zostać poddane ocenie przez specjalistę bez zwlekania:
Zespół Aspergera (syndrom Aspergera, ZA; ang. Asperger's Syndrome, AS) – całościowe zaburzenie rozwoju mieszczące się w spektrum autyzmu.